Second man. Tom Hilde

Lili była zawsze bardzo mądra.

I ładna.

I była świetnym kumplem.

Kumplem, z którym nie łączyło mnie nic więcej poza przyjaźnią i miłością do skoków. O żadnym zakochaniu nie było mowy. Ani z jej strony, ani z mojej. Przyrzekliśmy to sobie już na początku.

Poznaliśmy się, kiedy mieliśmy po siedem lat. Normalna sprawa. Trafiliśmy do jednej szkoły w Oslo i tej samej klasy. I przez całą naszą edukację przeszliśmy wspólnie. Miała sporo koleżanek, ale zawsze utrzymywała, że jej jedynym prawdziwym przyjacielem jestem ja.

A ja ze swojej strony mogłem powiedzieć to samo.

Ciągle słyszałem od kumpli, że mam zajebistą laskę, że mi zazdroszczą i żebym im powiedział jak się takie wyrywa. Wkurzałem się, czasem naprawdę mocno - nieraz kończyło się obiciem mordy co poniektórym, nieumiejącym w porę zamilknąć. Jasne, Lili była śliczna, ale czy to od razu znaczyło, że musieli się ślinić na jej widok? Oczywiście zaraz zaczynały się teksty w stylu "nie bądź zazdrosny, od patrzenia nikt jeszcze w ciążę nie zaszedł", ale ja swoje wiedziałem. Chciałem ją chronić. Tak, była kumplem - ale była też dziewczyną. A dziewczyny naprawdę mają trudniej. Była taka delikatna i subtelna. Zawsze przypominała mi białą, smukłą lilię, poruszaną wiatrem. Cóż, jak widać imię mówi wiele o człowieku. Była śliczna - ale to jeszcze najmniejsza z jej zalet: inteligencja, bystrość, poczucie humoru, cudowny śmiech i szczęście, które posiadała i którym obdarzała innych ludzi.
Mówiliśmy sobie prawie o wszystkim. Prawie. Bo są pewne zakątki w duszy człowieka. do których nie wolno zaglądać - inaczej stracilibyśmy wszelkie poczucie prywatności.

I ja właśnie czułem, że jednego z tych zakątków duszy przede mną nie odkryła. A musiał to być jakiś niezmiernie ważny zakątek. Mieliśmy około 15-16 lat i właśnie wtedy zaczęła się ode mnie systematycznie oddalać. Wciąż słuchała o moich sprawach, ale już nigdy więcej nie mówiła o swoich.

Ta zmiana w jej zachowaniu nie rzucała się w oczy. Dla osób postronnych nic się nie zmieniło. Ale ja znałem ją zbyt dobrze, by przejść obok tego obojętnie. Kochałem ją jak brat i cierpiałem, myśląc o tym, że ma jakieś problemy, o których nie chce mi powiedzieć. Czyżbym stracił jej zaufanie?

To oddalanie się ode mnie trwało jakiś rok. Po tym czasie wszystko zaczęło wracać do normy. Tak po prostu. Nie wiedziałem, co spowodowało tę odmianę. Ale czasem lepiej nie pytać. O nic nie pytać. Nie pytać, nie wiedzieć, nie interesować się. Dla świętego spokoju.

Jakiś czas później Lili zaczęła studiować. Była przecież taka mądra, zawsze chciała kontynuować naukę na uniwersytecie. Naturalna kolej rzeczy. Trzeba się było pogodzić z tym, co nastąpiło. A co nastąpiło? 

Rozłam. Między nią a mną. Po prostu chyba musiał nastąpić. Bo to nie było dla mnie. Ja nie miałem aspiracji naukowych. Sportowe - owszem, bardzo duże, wręcz - wybujałe. Ale nie potrzebowałem - oprócz bycia sportowcem - być również magistrem. Powiedziałem jej o tym otwarcie. Zrozumiała. Ona rozumiała wszystko. Ale nie byliśmy już tak blisko jak wcześniej. Ona się uczyła, a ja skakałem. Coś minęło bezpowrotnie. 

Było  - i zapewne zawsze będzie - wiele rzeczy w moim życiu, co do których mogę mieć wątpliwości, ale jednego jestem pewien: i Lili, i ja dotrzymaliśmy naszego dziecięcego przyrzeczenia. Był między nami pewien rodzaj miłości, jakaś więź - ale czysto braterska. Naprawdę nie byłem w niej zakochany. Byliśmy zbyt dobrymi kumplami, by się w sobie zakochać. Tak, zawsze marzyłem o takiej dziewczynie jak Lili, tak pięknej i cudownej - ale nie o Lili! Nie, nie, nie. Na samą myśl o naszym potencjalnym pocałunku skręcało mnie ze śmiechu. Kiedyś nawet podzieliłem się z nią tą wizją i nieźle się wtedy uśmialiśmy.
A teraz... Teraz tęsknię. Cholernie mi jej brak - tym bardziej, im bardziej uświadamiam sobie, że już nigdy jej nie zobaczę.
Bo Lili zawsze będzie moja. Mimo tych wszystkich facetów - będzie moja. Bo nasza więź - choć nie była miłością stricte taką, jaka łączy mężczyznę i kobietę - była wyjątkowa. Mój ideał. Moja Lili. Kumpel od zawsze i - mimo wszystko - czuję, że na zawsze.
Mówię to w pełni świadomy tych słów. O sobie mogę poświadczyć, a Lili - no cóż - znałem ją tak dobrze, że gdyby było inaczej, po prostu bym o tym wiedział.

^^^

Od Toma to by było na tyle ;)